Blog
Blog
tStichting AAI-maatje zoekt een nieuwe penningmeester
Een collega vroeg me of ik haar traject over wou nemen op een basisschool in Gendringen. Nadat ze mij een goede overdracht heeft gegeven ben ik zonder vooroordelen naar zijn school gegaan. Hij is een jongen met een ontzettend laag zelfbeeld/zelfvertrouwen. Toen ik hem de eerste keer zag zei hij me meteen dat hij absoluut niet kon lezen en had tranen in zijn ogen. Ik heb hem gezegd dat het niet erg is om fouten te maken (Norah hoort dat echt niet) en tenslotte we hebben allemaal moeten leren lezen en dat is inderdaad niet makkelijk! Het viel mij op dat hij tijdens het lezen erg hoog in zijn ademhaling zat en struikelde over ieder woord om vervolgens het boek dicht te slaan. Ik heb er toen voor gekozen om tijdens de sessie een korte pauze in te lassen en een spelletje met Norah te doen. Hierdoor zag je aan zijn houding en gezichtsuitdrukking dat hij ontspande. Vanuit die rust weer verder gegaan met lezen. Zijn ademhaling was veel minder hoog en waar hij hiervoor nog struikelde over ieder woord struikelde hij nu nog maar over een aantal woorden! Het is zo mooi om te zien wat een hond kan doen voor een kind. Norah heeft hem meer vertrouwen gegeven in zichzelf en hij sloot vandaag het traject af met de woorden: ik hoop dat de juf ziet dat ik beter lees zodat Norah nog vaker kan komen en ik nog beter kan gaan lezen. Dit willen we toch op iedere school? Dankbaar ben ik om te mogen werken voor deze fantastische stichting R.E.A.D Nederland. Anne - Moondogs ** Naderhand kregen we de volgende reactie op de mail vanuit de school: Het traject van 10 leessessies met de leerling van onze school is afgerond en zeer succesvol geweest. De leerling beheerst (na 2 1/2 jaar) Avi M3 en op de DMT is de hij enorm vooruit gegaan, van een E eind groep 4 naar een C midden groep 5!
Als we binnenkomen kijkt hij om vanaf zijn stoeltje. Hij schrikt even van de grootte en zegt dan:"Ik weet wat het voor hond is." "Oh, ja?", antwoord ik vragend. "Ja het is een.... een, hoe heten die ook alweer, ja een husky!". "Bijna goed", zeg ik, "daar lijkt hij inderdaad veel op, maar hij is een Saarloos Wolfhond." Bij het woord wolf zie ik een beetje schrik. Ik zeg hem snel dat het natuurlijk geen echte wolf is maar een hond die veel op een wolf lijkt, eigenlijk net als de husky maar dan iets groter. Hij loopt naar ons toe en geeft Hotch een kroel. "Je bent niet bang voor honden zie ik", zeg ik hem. "Nee, ik ken ook mensen met twee rottweilers", antwoord hij. Het ijs is gebroken. Ik leg het kleed klaar voor Hotch en leg er een kussen bij. Hij gaat op het kussen zitten met zijn boeken en Hotch gaat naast hem liggen op gepaste afstand, hij merkt dat de jongen er nog niet helemaal gerust op is. Ik leg uit dat ik doe alsof ik er niet ben en dat Hotch niet kan lezen dus dat het niet erg is als hij een foutje maakt. Maar het opstarten blijkt toch lastiger dan gedacht. Hij heeft al moeite met het pakken van een goed boekje. Alles vindt hij te moeilijk. Hij klaagt en jammert dat hij niks kan en al helemaal niet kan lezen. Het kost wat overredingskracht om hem uiteindelijk een zin te laten lezen. Het gaat heel moeizaam en hij stopt direct weer.... "Zie je wel ik kan het niet!“ Op dat moment zie ik het verdriet en de boosheid bij de jongen ontstaan. Hotch merkt het ook, hij schuift dichter naar hem toe. Ik zeg dat Hotch merkt dat hij een beetje verdrietig en boos is en vraag hem hoe dat komt. "Omdat ik niks kan!" We hebben een gesprekje en Hotch gaat steeds dichter tegen de jongen aan liggen, tot zijn kop op schoot ligt. "Kroel maar met hem, dat vindt hij fijn", zeg ik. "Hij merkt dat je een beetje verdrietig bent en wil je troosten."Ik laat ze even. Dan vraag ik of een prentenboek misschien een betere keuze is. Ja, dat lijkt hem wel wat. Ik zoek een prentenboek over piraten. Ik zeg hem dat er wel moeilijke woorden in staan, maar dat we door de plaatjes wel een beetje kunnen raden wat er staat en dat ik hem zal helpen. Ik beloof hem dat hij na 1 bladzij lezen even een spelletje met Hotch mag doen. Het lukt, hij leest een bladzij. Natuurlijk is het spelletje een feestje voor Hotch en de jongen. Daarna gaan we weer lezen. Uiteindelijk zijn er drie bladzijden gelezen. Het begin is er. Per bladzij mag de jongen nog twee snoepjes verstoppen voor Hotch, dus 6 totaal. "Hotch hoopt natuurlijk dat je de volgende keer 4 bladzijdes leest", zeg ik, "want dan kan je 8 snoepjes verstoppen!". Hij lacht. Ik ben tevreden, de eerste sessie was wat mij betreft een succes 😉 ****Heel erg mooi om te kunnen vertellen dat deze jongen de sessie erop inderdaad 8 snoepjes mocht verstoppen!
Ze is pas 14 maanden maar heeft nu al lievelingsboekjes. Ze vindt boeken, of eigenlijk “dingen die ze om kan slaan” leuker dan bijvoorbeeld blokken of muziekspelletjes. Ze wil het allemaal zelf pakken, uitzoeken, zelf kijken, zelf ontdekken. Als we haar voorlezen of liedjes voor haar zingen ontspant ze, moet ze lachen, kalmeert ze. Het liefst bladeren we iedere avond meerdere keren door dezelfde boeken. Natuurlijk kan zij nog geen Nederlandse teksten lezen, en begrijpt ze veel van de woorden die ik tegen haar zeg nog niet, laat staan de woorden en zinnen die ik aan haar voorlees. Ze vindt plaatjes kijken nu nog het allerleukste. Wat is dat toch met lezen en boekjes? Wat is het belang ervan om nu al voor te gaan lezen ondanks dat ze nog nauwelijks woorden begrijpt die ik zeg? Ik ben me daarin gaan verdiepen. Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt dat kinderen, die al op jonge leeftijd worden voorgelezen, veel meer woorden kennen dan kinderen die niet worden voorgelezen. Daarnaast bevordert lezen je fantasie, inbeeldingsvermogen en creativiteit. Kinderen die het leuk vinden om te worden voorgelezen of om zelf veel te lezen, zullen later ook vaker en gemakkelijker lezen. Onderzoek van Heleen van den Berg van de Universiteit Leiden laat zien dat kinderen van ouders, die hen op 8 maanden al vaker voorlezen, een grotere woordenschat hebben op 15 maanden dan de ouders die hun kinderen niet zoveel voorlezen. Wanneer deze baby’s 22 maanden zijn, onderscheiden zij zich nog meer van kinderen die niet of weinig worden voorgelezen. Uit dit onderzoek blijkt ook dat kinderen die een vroege start kennen m.b.t. voorlezen niet alleen beter worden in taal, maar ook meer interesse hebben in verhaaltjes, liedjes en rijmpjes. Door die interesse groeit ook weer hun woordenschat. Uit dit onderzoek blijkt ook dat vooral ouders die de omgang met hun kinderen als moeilijk ervaren, vaker geneigd zijn om het voorlezen uit te stellen tot de kinderen wat ouder zijn. Hierdoor hebben zij op een leeftijd van 15 maanden al een achterstand opgelopen die in de periode erna alleen maar groter wordt. De gevolgen van een taalarme omgeving zijn voor kinderen grandioos. Zo zullen zij op school mogelijk slechter scoren op woordenschat en tekstbegrip, waardoor zij een lager advies krijgen op het voortgezet onderwijs. Op het voortgezet onderwijs zal deze tendens zich verder voortzetten, bijvoorbeeld bij het niet goed kunnen lezen of begrijpen van bepaalde oefeningen. Niet goed kunnen lezen en het hebben van een lage woordenschat, maken het je later in je loopbaan ook moeilijker om bijvoorbeeld sollicitatiebrieven te schrijven of bijsluiters van medicatie goed te begrijpen. Voorlezen zou de band tussen ouders en hun jonge kinderen kunnen versterken, ook als deze door ouders als moeizaam wordt gezien. Door samen te lezen ervaren kinderen juist een gevoel van veiligheid, rust en geborgenheid, een moment samen plezier maken en een moment van exclusieve aandacht. Door het lezen van verhalen, en in gesprek te gaan over wat de hoofdpersoon mee maakt, komen er vaak ook gesprekken opgang over hetgeen kinderen zelf mee maken; over bepaalde emoties, maar ook over fantasieën, avonturen en wensen van kinderen. Je kunt kinderen op jonge leeftijd spelenderwijs dus al helpen met hun ontwikkeling. Door al op vroege leeftijd voor te lezen, leren ze meer woorden (her)kennen op latere leeftijd. Het herhaaldelijk voorlezen van dezelfde verhalen zorgt er bovendien voor dat kinderen niet alleen hun woordenschat gemakkelijker vergroten, maar ook hun leesplezier. Op deze manier vergaren zij op plezierige wijze meer kennis van de wereld om hen heen. Ja, als ik me er zo in verdiep krijg ik nog meer zin om hier meer over te leren, deze kennis te verspreiden en vooral… veel zin in het voorlezen aan mijn dochter. Ik krijg er energie van om samen met Soef, en mijn andere collega’s van Stichting AAI-maatje en ons project R.E.A.D® Nederland aan de slag te gaan en op spelenderwijs kinderen te helpen met hun leesplezier! Wil jij onze AAI-maatjes ook komen voorlezen? Neem dan vooral contact met ons op via info@readnederland.nl Nicky Barendrecht-Jenken & Soef Initiatiefnemer Stichting AAI-maatje (project R.E.A.D Nederland) (foto gemaakt door Dorien en Erwin van Foto Konijnenburg en hun label Puur & Lief Fotografie )